Belisabeth

Belisabeth

Imię: Brzmi ona Belisabeth. Czasem mówią na nią Bell, Bella, Elisa, Betty etc.
Wiek: Gdyby w ludzkich byłoby to 19 lat, u kota domowego byłby to... rok.
Rasa: Śnieżna Pantera.
Ranga: Radny Eswerynu! A co! ;D
Wygląd: Jej sylwetka jest zgrabna i szczupła. Oczy zielone, jak u elfa. Na jej ciele urosła miękka, krótka brązowa sierść, zaś na głowie ułożone są jasne włosy.
Historia: Wokół niej były fiołki. Dziewczyna leżała w bezruchu, czekała, aż on przyjdzie. Usłyszała kroki. To on. Miał przyjść.
-Pamiętaj, że może się nie udać...- rzekł spokojnym, ciepłym tonem, jak gdyby nigdy nic.
-Rób to.- syknęła. Chłopak, posiadający kocie uszy oraz ogon, rzucił się na nią wgryzając w jej serce. czuła, że umiera. Była cała pokiereszowana. Co miesiąc pił jej krew, jak wampir. Nie wiedziała, że zechce... pozbawić ją życia.
-Co tu do jasnej cholery robisz!- kotołak nie słuchał. Wstał, oblizując, jakby zalotnie, wargi.
-Dziękuję za pożywkę.- powiedział oschłym tonem, pomagając jej wstać. Belisabeth poczuła, że boli ją głowa. Coś paraliżowało jej ciało. Wyrastała jej sierść.
-Chciałeś, bym stała się takim samym potworem co ty?!- krzyknęła. Chłopak nie odpowiadał. Odszedł. Z jej pleców ukazały się widmowe skrzydła. Zaczęły zlatywać z nich pióra... Odpadły. Dziewczyna krzyknęła. Widmo powodowało ból. nagle zapadła się pod ziemię. Spadała. Znikała. Znikała, trafiając tu, materializując się tuż u granic krainy.
Charakter: Belisabeth nigdy by nikogo nie skrzywdziła. Jednak robiła to, jakby niepohamowanie. Nie chciała się sprzeciwiać. A jednak to robiła. Tak naraziła się na gniew Eyn oraz Gildii. Chciała płakać. Ale nie płakała. Zawsze, gdy chciała zrobić coś dobrego, stawało się inaczej. Wiedziała, że to przez niego. I wiedziała, że nie może się sprzeciwić tylko jemu.
Atut: Wytrzymałość.
Ekwipunek: Nic.
Coś więcej: -
Moc** -

Lumiere

Przepraszam, mozna przenieść do Samotników? Bo przez przypadek nie tam dałam. : x

Illuvatar

Przeniosłem do samotników, ale na akceptację musisz poczekać.

Szira De' Lesore

AKCEPT.